مریضای کووید که میومدن پیشم(که اغلبشون هم بیشتر از یک مراجعه به پزشک داشتن) میگفتن:«خانم دکتر صبحا خوبما،عصرا و شبا یهو حالم بد میشه!»
توی مقالات و به تجربه بین مریضا با مفهوم wax and wane علائم کووید آشنا شده بودم،وکس اند وین ینی افت و خیز داشتن،دقیقا همینی که مریضا میگفتن،اینکه یه تایمی‌از روز رو حالشون خوبه و یه تایمی‌یهو حالشون بد میشه.
وقتی خودم سه-چهار روز پیش علائم پیدا کردم اینطوری بود که دوروز اول کاملا حالم بد بود،از دیروز اینطوری شدم که چند ساعت خوب میشدم و چند ساعت حتی از زیر دوتا لحاف نمیتونستم بیام بیرون.امروز صبح اونقد سردم بود و ضعف داشتم که بازم نای بلند شدن از جام رو نداشتم،الان خوبم ولی امیدوارم عصر دوباره حالم بد نشه.
اغلب مریضهام یه جمله‌ی خاصیو به کار میبردن:«خانم دکتر پاهام داره میفته انگار،از درد زیاد نمیتونم رو بدنم نگهشون دارم دیگه!»
روز اول و دوم برای خودم یه قدم برداشتن مثل بالا رفتن از یه قله با ارتفاع دوهزار متر بود.الانم راحت راحت نیست،ولی بهتر شده.
اونقد حالم بد بود که دیگه نتیجه‌ی پی سی آر منفی هم بشه مطمئنم که منفی کاذب بوده.اگه این کووید نیس لابد سرطانه:///
مخلص کلام:
«خدا نصیب گرگ بیابون هم نکنه!!!»